Dagboek van een voorzitter.
Het is 21 augustus, 07u35 wanneer ik in mijn auto stap in Jabbeke. Een enkeltje richting The House To Be voor de jaarlijkse Dag van de Verantwoordelijken. Met enige schrik denk ik terug aan twee weken daarvoor. De teller qua inschrijvingen stond toen op een kleine 25. Maar panikeren doen we niet als raad van bestuur. We denken in oplossingen en opportuniteiten, niet in problemen of obstakels. Iedereen moet nog wat uit het zomerreces komen en Jaycees zijn late beslissers, is de algemene conclusie. Het aantal aanwezigen staat ondertussen op een kleine 60. En ook onze vrienden van bezuiden de taalgrens komen ons vervoegen, dus aan actieve Jaycees geen gebrek die dag.
Ik twijfel in mijn podcastlijst tussen de laatste Nerdland of een aflevering van James Bond Radio. Een podcast gewijd aan het beste fictieve personage ooit. Bond, James Bond. Het wordt toch Lieven Scheire met de Nerdland Special over Science Comedy. En terwijl ik verneem dat Lernout en Hauspie in 2002 een IgNobelprijs Economie hebben gewonnen - weliswaar voor het gebruik van imaginaire getallen in de boekhouding - rij ik rond kwart voor 9 Zellik binnen. Na een klein gevecht met de Senseo nuttig ik een eerste tas dampende cafeïne en probeer ik een koffiekoek met pudding binnen te werken zonder te morsen. Geen sinecure zo bleek, althans bij anderen. Bij mijn tweede tas zwarte koffie bedank ik JCI Aalst voor het ontbijt ter promotie van hun Project Monaco. Met een inderhaast geïmproviseerd welkomstwoordje wordt de Dag van de Verantwoordelijke officieel op gang getrapt. Ik besef opeens dat dit ook de officieuze aftrap is van het werkjaar en een vleugje angst overvalt me. Die maakt echter snel plaats voor gepaste trots. Mijn voorganger Kenneth De Decker komt me nog even toefluisteren dat ik vooral niet mag vergeten genieten.
Wat later zitten onze deelnemers uit onze lokale afdelingen verspreid over het gebouw en genieten ze van van de trajecten kleurrijk leiderschap, boekhouden met octopus, ledenbeheer & communicatie. Uit de reacties tijdens de lunch blijkt unaniem dat de voormiddag inspirerend en leerrijk was. Terwijl ik her en der groepjes mensen zie - én vooral hoor - praten, valt me te binnen hoe zwaar ik dit de afgelopen maanden gemist heb. Het steeds meer aanzwellende geluid van glazen, borden, oude vriendschappen en nieuwe connecties. De sfeer zit goed, de Feniks is geboren. In de namiddag verbroederen Noord en Zuid tijdens een ludieke speeddate en strijden we in de XIII Werken van JCI voor de eervolle eerste plaats. Kaas nummer 5 was trouwens Babybel, voor de geïnteresseerden 🙂
Het is half vijf wanneer JCI Leuven de kurken laat knallen. Voorzitster Fabienne toost op het 50jarig bestaan van haar afdeling en stelt in één klap ook JCI Leuven als kandidaat voor het Vlaams Congres (Light) op het einde van het werkingsjaar. Onder het genot van een glaasje bubbels afgewisseld met een glaasje fris probeer ik zoveel mogelijk aanwezigen te spreken. Dat lukt me natuurlijk niet. Ik maak een mentale aantekening om daar bij gelegenheid iets op te vinden.
Een uurtje later zit ik samen met JCI Gent-Artevelde voorzitster Katrien Glas in de wagen richting Ieper. We laten het zonnige Zellik achter ons en rijden het waterige West-Vlaanderen tegemoet. Ditmaal geen Nerdland of James Bond Radio, maar JCI talk. Katrien was een paar dagen eerder teruggekomen van de European Academy. Over de inhoud heerst een zekere omerta, maar zelf alumni zijnde konden we anderhalf uur praten over onze Zweedse ervaringen. Some things never change...
Klokslag 19u parkeer ik de auto op de nog enige vrije plaats voor de Menenpoort in Ieper. Het beloofde videogesprek met mijn zoontje tijdens de lunch was ik vergeten. Terwijl de hemelsluizen nog volop openstonden vijf minuten tijd genomen om wat aan digitale family-time te doen. Het is goed dat we volgende week op reis zijn, denk ik zo stil in mijn hoofd. Wanneer de regen wat vermindert, wandelen we richting het eierschaalkleurige herdenkingsmonument in de vorm van een Romeinse triomfboog. Het plechtstatig karakter valt me steeds weer op en een zekere weemoed overvalt me wanneer ik de namen op ooghoogte in mij opneem onderweg naar de Kazematten.
Op initiatief van JCI SenSe Vlaanderen hebben beide families namelijk de eer en het genoegen om een krans neer te leggen tijdens de Last Post. Mijn JCI peter Stef Verbeeck schreef in zijn boek 'Personal Branding. Mensen als merken' dat 'wie ooit een James Bond-film gezien heeft, weet hoeveel stijl een pak kan hebben'. Stiekem denk ik aan James - Pierce Brosnan - Bond die zittend op een tank in Sint-Petersburg zijn das rechttrekt, terwijl ik de mijne om de hals knoop. Het is een lichtgele das, met Paisley motief, gekocht bij Hawes & Curtis Suits Shop in Jermyn Street, Londen. Op een blauw pak, ook uit Londen. Het geel-blauw kleurenpallet is een kleine ode aan het Feniks-logo in dito kleuren. Ondertussen klaart het buiten wel op.
Wie ooit de Last Post bijwoonde, weet dat de hele ceremonie al bij al niet langer dan een paar minuten duurt. De meute, netjes op hun stip op anderhalve meter afstand van elkaar ónder de poort, dicht bijeen gepakt buiten de poort, valt stil wanneer twee klaroenblazers verschijnen. Zelf heb ik de immense eer om de Exhortation voor te lezen, waarna de klaroeners van de Last Post Association de alom gekende beklijvende noten aanvangen. Tijdens de minuut stilte daarna dwalen mijn gedachten af naar alle overleden dierbaren. Een tik op de schouder haalt me terug naar de realiteit. Vergezeld door Katrien en haar man Filiep leggen we een witte bloemenkrans neer. Over de lengte van de krans hangt een blauw lint, met in gouden letters JCI Vlaanderen. Een mix van emoties raast door mijn hoofd en niet voor de eerste keer die dag, besef ik.
22 augustus is een paar minuten oud wanneer ik in Jabbeke arriveer. De rit Ieper-Jabbeke werd opgeluisterd door een aflevering van James Bond Radio over GoldenEye. Ik gniffel wanneer tijdens het beschrijven van de achtervolgingsscène het knoopdas-moment wordt aangehaald. En het schiet in mijn gedachten dat ik weer niet iedereen heb kunnen spreken voor, tijdens of na het afsluitende diner van JCI SenSe Vlaanderen. Een tendens begint zich te ontplooien...
Jonathan